تفاوت بین آسپرگر و اوتیسم چیست؟

ممکن است ببینید بسیاری از مردم سندرم آسپرگر و اختلال طیف اوتیسم (ASD) را به یک شکل می دانند.

 آسپرگر زمانی از اتیسم متفاوت شناخته می شد. اما امروزه تشخیص آسپرگر دیگر وجود ندارد. علائم و نشانه هایی که زمانی بخشی از تشخیص آسپرگر بودند ، اکنون تحت اختلال طیف اتیسم قرار می گیرند. 

اما تنها تفاوت واقعی بین تشخیص اوتیسم و آسپرگر در این است که افراد مبتلا به آسپرگر ممکن است به‌عنوان نوروتیپیک، با علائم و نشانه‌های خفیف شبیه به علائم اوتیسمشان، راحت‌تر گذران می‌کنند!

 بین اصطلاح "آسپرگر" و آنچه "اوتیسم" تلقی می شود تفاوت های تاریخی وجود دارد. اما ارزش این را دارد که دقیقاً بدانیم که اسپرگر چیست و چرا امروزه بخشی از اختلال طیف اتیسم محسوب می شود.

 برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد هر یک از این اختلالات به خواندن این مطلب ادامه دهید.

درباره اختلال طیف اوتیسم (ASD)

همه کودکان اوتیستیک علائم مشابهی از اوتیسم را نشان نمی دهند یا این علائم را به یک اندازه تجربه نمی کنند.

به همین دلیل است که اتیسم به صورت یک طیف است. طیف وسیعی از رفتارها و تجربیات وجود دارند که زیر چتر تشخیص اوتیسم قرار می گیرند.

 در اینجا یک مرور کوتاه از رفتارهایی داریم که می تونند باعث تشخیص ابتلای یک فرد به اوتیسم شوند:

•  تفاوت در پردازش تجربیات حسی ، مانند لمس یا صدا نسبت به کسانی که "از نظر عصبی عادی" تلقی می شوند
• تفاوت در شیوه های یادگیری و رویکردهای حل مسئله ، مانند یادگیری سریع موضوعات پیچیده یا تسلط بر کارهای فیزیکی یا مکالمه نوبتی
• علایق ویژه عمیق و پایدار در موضوعات خاص
• حرکات یا رفتارهای تکراری (گاهی اوقات "تحریک کننده" نامیده می شوند) ، مانند تکان دادن دست یا تکان خوردن به جلو و عقب
• تمایل شدید به حفظ روال های روتین و برقراری نظم ، مانند داشتن برنامه یکسان برای همه روزها یا مرتب سازی وسایل شخصی به روشی خاص
• مشکل در پردازش و ایجاد ارتباطات کلامی یا غیر کلامی ، مانند مشکل در بیان افکار با کلمات یا نمایش بیرونی احساسات
• مشکل در پردازش یا مشارکت در شرایط تعاملی عصبی اجتماعی ، مانند سلام دادن به کسی که به او سلام کرده است

حتما مطالعه کنید : ویژگی ظاهری کودکان اوتیسمی که می تواند نشان دهنده این اختلال باشد

درباره سندرم آسپرگر

سندرم آسپرگر قبلاً نوع "خفیف" یا "با عملکرد بالا" از اوتیسم در نظر گرفته می شد. 

این بدان معناست که افرادی که تشخیص آسپرگر را دریافت کرده بودند ، غالباً علائمی از اوتیسم را داشتند که با رفتارهای افراد معمولی خیلی متفاوت نبود.

 آسپرگر برای اولین بار در سال 1994 در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) معرفی شد.

این امر به این دلیل رخ داد که لورنا وینگ ، روانپزشک انگلیسی ، آثار پزشک اتریشی، هانس آسپرگر را ترجمه کرد و متوجه شد که در کودکان مبتلا به اوتیسم ویژگی های متمایزی نسبت به افراد با علائم "خفیف تر" وجود دارد.

معیارهای تشخیص سندرم آسپرگر

در اینجا خلاصه ای از معیارهای تشخیصی آسپرگر موجود در نسخه قبلی راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی آمده است (بسیاری از این موارد ممکن است آشنا به نظر برسند):

• مشکل در ارتباطات کلامی یا غیر کلامی ، مانند تماس چشمی یا طعنه
• داشتن روابط اجتماعی اندک یا بدون روابط بلند مدت با همسالان
• عدم علاقه به شرکت در فعالیتها یا سرگرم شدن با دیگران
• به تجربیات اجتماعی یا احساسی پاسخ چندانی نمی دهند
• داشتن علاقه شدید به یک موضوع خاص یا موضوعات بسیار کم
• پایبندی دقیق به رفتارهای روتین یا رسومات
• رفتارها یا حرکات تکراری
• علاقه شدید به جنبه های خاص اشیاء
• مشکل در حفظ روابط ، مشاغل یا سایر جنبه های زندگی روزمره به دلیل علائم ذکر شده
• عدم تأخیر در یادگیری زبان یا رشد شناختی معمول و سایر مشکلات عصبی و رشدی مشابه

حتما مطالعه کنید : جدیدترین روش های درمان اوتیسم

از سال 2013 ، آسپرگر در حال حاضر بخشی از طیف اوتیسم محسوب می شود و دیگر به عنوان یک بیماری جداگانه تشخیص داده نمی شود.

تفاوت آسپرگر و اوتیسم: چه فرق هایی دارند؟

آسپرگر و اوتیسم دیگر تشخیص های جداگانه ای محسوب نمی شوند. افرادی که ممکن است قبلاً تشخیص آسپرگر را دریافت کرده باشند ، در حال حاضر تشخیص اوتیسم را دریافت می کنند.

 اما بسیاری از افرادی که قبل از تغییر معیارهای تشخیصی در سال 2013 ، تشخیص بیماری آسپرگر را دریافت کرده بودند ، هنوز به عنوان "مبتلا به آسپرگر" شناخته می شوند.

 و بسیاری از مردم نیز آسپرگر را بخشی از هویت خود می دانند.

 با این حال ، تنها "تفاوت" واقعی بین این دو تشخیص این است که افراد مبتلا به آسپرگر با داشتن  علائم و نشانه های " خفیف" که ممکن است شبیه علائم اوتیسم باشند ، مشکلات کمتری دارند.

 آیا گزینه های درمانی برای آسپرگر و اوتیسم متفاوت است؟

نه آنچه که قبلاً به عنوان آسپرگر تشخیص داده می شد و نه اوتیسم، هیچ کدام یک بیماری نیستند که باید "درمان" شوند.

کسانی که مبتلا به اوتیسم تشخیص داده می شوند "از نظر عصبی متنوع " هستند. رفتارهای اوتیسم آن چیزی نیستند که از نظر اجتماعی معمول باشند، اما این بدان معنا نیست که اوتیسم نشان دهد که مشکلی در شما وجود دارد.

 مهمترین چیز این است که شما یا کسی در زندگی شما که مبتلا به اوتیسم است ، بداند که مورد علاقه ، پذیرش و حمایت افراد اطراف خود است.

 همه افراد جامعه اوتیسم موافق نیستند که افراد مبتلا به اوتیسم نیازی به درمان ندارند.

 یک بحثی همیشگی وجود دارد بین افرادی که اوتیسم را نوعی ناتوانی می دانند که نیاز به درمان دارد ("مدل پزشکی") و کسانی که "درمان" اوتیسم را در قالب تأمین حقوق معلولیت ، مانند شیوه های عادلانه استخدام و پوشش مراقبت های بهداشتی می دانند.

 در صورتی که فکر می کنید شما یا یکی از عزیزانتان نیاز به درمان برای رفتارهایی دارید که به طور سنتی معیاری برای تشخیص آسپرگر محسوب می شدند ، در اینجا چند گزینه درمانی وجود دارد:

• درمان روانشناختی مانند رفتار درمانی شناختی (CBT)
• داروهای اضطراب یا وسواس (OCD)
• گفتار درمانی یا زبان درمانی
• اصلاح رژیم غذایی یا مکمل ها
• گزینه های درمانی مکمل ، مانند ماساژ درمانی

حتما مطالعه کنید : همه چیز در مورد اتیسم شدید و تفاوت های آن

جمع بندی

مهمترین چیز این است که اصطلاح آسپرگر دیگر یک اصطلاح کاربردی نیست. علائمی که قبلاً برای تشخیص آن استفاده می شد ، نقش مهم تری در تشخیص اتیسم دارند. 

و تشخیص اوتیسم به این معنا نیست که شما یا یکی از عزیزانتان دارای "بیماری" هستید که باید "درمان" شود. مهمتر از همه این است که خودتان یا هر فرد مبتلا به اوتیسم را که می شناسید دوست داشته باشید و بپذیرید.

یادگیری علائم اختلال طیف اتیسم می تواند به شما کمک کند درک کنید که تجربیات اتیسم،  تجربیات هر فرد است. هیچ عبارت واحدی برای همه مناسب نیست.